अडगळीतला ब्लॉग

भाग २ शरीर आयुष्याची एक पायरी वर चढून आल्यावर आकाश आता नव्या जागी आला होता. त्याच्या शरीरात विविध बदल होत होते. त्याची जाणीव त्याला नकळत होत होती. आजपर्यंत शालेय शिक्षण घेत असताना त्याला याची कधी जाणीवच होत नव्हती. पण आज जणू तो एका वर्तुळातून बाहेर पडल्यासारखं त्याला वाटत होत. आजपर्यंत बाबांच्या हातात बघितलेला फोन स्मार्ट फोन आता आकाशकडे सुद्धा होता. त्या गिफ्टबॉक्स मध्ये एक सिमही त्याला बाबांनी दिलं होत. सिमकार्ड मोबाईलमध्ये इन्सर्ट करताच त्याने आपल्या जवळच्या वहितून दिपकचा घरचा फोन लावला. फोन उचलताच आकाश त्याला बोलू लागला.  "हॅलो !!" "हा कोण बोलतंय ??" समोरून दिपकची आई बोलत होती. "काकू दीपक आहे का ??" "हो आहे ना!! कोण बोलतंय ??" "काकू मी आकाश बोलतोय !!" "देते त्याच्याकडे थांब हा !!" दिपकची आई फोन बाजूला ठेवून त्याला हाक मारते. आकाशचा फोन आला आहे म्हटल्यावर दीपक धावत फोनकडे आला.  "हॅलो आकाश !!" "दिप्या !! ओळख बर मी फोन कशावरून केलाय ??" "कशावरून म्हणजे ??" "अरे म्हणजे कुठून केलाय ओळख ??...

टीप : वर्तुळ ही कथा संपूर्णतः काल्पनिक असून, याचा कोणत्याही मृत अथवा जिवंत व्यक्तीशी काहीही संबंध नाही. जरी असा संबंध आढळून आल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा. या कथेत उल्लेख केलेले नाव, स्थळ, जात, धर्म, पंथ, विचार , घटना हे सर्व लेखकांच्या विचारांतून लिहिलेले आहेत याची वाचकांनी नोंद घ्यावी. भाग १ मोबाईल  " दहावीत उत्तम मार्क मिळालेल्या सर्व विद्यार्थांचे मी मनापासून अभिनंदन करते. तुमच्या पुढे आता आयुष्याचे कित्येक मार्ग खुले झाले आहेत, तुमच्यातील कोणी पुढे विज्ञान शाखेत प्रवेश घेईल ,कोणी कला ,तर कोणी कॉमर्स या शाखेत जाईल पण विद्यार्थ्यांनो तुमचं मूळ मात्र एकच राहील आणि ती म्हणजे आपली शाळा. आणि या शाळेचं नाव मोठं करण्याचं काम आता तुम्हा सर्वांवर आहे , सुंदर पुस्तक वाचा , अभ्यास करा , शिका आणि मोठे व्हा. तुम्हा सर्वांना माझ्या खूप खूप शुभेच्छा. " सर्वत्र टाळ्यांचा आवाज झाला. दहावीच्या विद्यार्थ्यांना मार्गदर्शन करण्यासाठी आलेल्या पाहुण्या आपल्या जागेवर जाऊन बसल्या. "खूप खूप धन्यवाद सुनेत्रा मॅम , आपण दिलेल्या या विचारांचा नक्कीच भविष्यात विद्यार्थ्यांना सदुपयोग होईल !! ...

क्षणभर सखे या आठवांचा, भार नकोसा होतो!! तुझ्यासवे त्या भेटीचा जणू, गंध हरवून जातो !! शोधणे ते उगाच वाटे , दिशाहीन मी होतो !! सांगणे त्या मनास वाटे, उगाच जीव जातो !! का उगाच मग कल्लोळ, भावनांचा त्या होतो!! तुझ्याविण न भेटल्या का ? शब्दास विसरून जातो !! लिहितो कित्येक पानावरी जणू, तुझाच स्पर्श होतो !! नकळत मग जगात त्या, अलगद निघून जातो !! दिसे चेहरा कोणता मग, भास तुझा होतो !! चिंब भिजल्या वाटेवरी का ?? उगाच पाहत जातो !! थांबून पुसता फुलांस त्या, तोही अनोळखी होतो !! सरी त्या बरसत राहतात, मी चालत जातो !! सांग सखे कोणते मी, नाते जपत होतो !! श्वास तो असा की? हळूवार बोलून जातो !! हाक ती मनापासून येता, आवाज बंद होतो !! प्रेम मी व्यक्त करता,  तुझ्यात मिसळून जातो !! प्रेम मी व्यक्त करता, तुझ्यात मिसळून जातो !! ✍️© योगेश खजानदार

मी उगाच वाट पाहत बसलो, जिथे कोणी येणारच नाही !! मी उगाच अश्रू ढाळत बसलो, जिथे त्यास किंमतच नाही !! नकळत मग मी हरवून गेलो , जिथे कोणी शोधणारच नाही !! नकळत मग मी स्वतःस भेटलो, जिथे कोणास ओळखतच नाही !! का ? कधी? कसे ?नी कुठे? , प्रश्नाचं उत्तर भेटतच नाही !! काल, आज ,उद्या नी परवा, सोबत माझ्या कोणीच नाही !! क्षण जपावे म्हणालो मी जरी, हाती माझ्या काहीच नाही !! विचारले मी मनास माझ्या नी, एकांता शिवाय काहीच नाही !! मग कसली उठाठेव उगाच आता, माझेच मला कळत नाही !! शब्दांच्या या दुनियेत मग का ?? माझेच मला लिहीत नाही !! कोण इथे ? कोण का तिथे?? मनात तर कोणीच नाही !! सांग रे वेड्या मना मला, ते चित्र कसे विसरत नाही !! ते चित्र कसे विसरत नाही !! ✍️© योगेश खजानदार