सुनंदा...!! (कथा भाग ३)

"सूनंदे , तुझ्या पोराला गप्प कर!! कोणाला माहित कोणाची घाण आहे ते !!! " सरपंच एकदम बोलून गेला.
"श्याम , तू आजीकडे जाऊन ये !! " सुनंदा सरपंचाकडे रागाने पहात म्हणाली. तीच्या ओठांवर कित्येक शब्द आले पण ते तिने परतून लावले. या सरपंचाला माझं पोर कोणाची तरी घाण वाटत. पण कित्येक वेळी हा सरपंच इथेच येतो ना घाणीत. मी वाईट मग का येतो इथे हा ! या गोष्टी वाईट वाटतात मग माझ्याकडे आल्यावर याला शांतता का भेटते, पण फक्त स्वतःची शांतता. कधी या नीच माणसाने विचार केलाय माझा किंवा स्वतःचा बायकोचा तरी. नाहीना !! याला फक्त स्वत:ची शांतता हवी आहे. खरंच ही स्वार्थी वृत्ती कधीच कमी होत नाही. म्हणून मला वेश्या , रांड केलं जातं. फक्त आणि फक्त या स्वार्थी आणि नीच माणसांसाठी.
"ये !!! कुठ आहे लक्ष?? " चला!! " सरपंच एकदम बोलला.
"हो !! आले !! " सुनंदा सरपंचाच्या जवळ जात बोलली.
श्याम कित्येक वेळ बाहेरच बसून होता. तो आजीकडे गेलाच नाही. कित्येक वेळा नंतर सूनंदाने दरवाजा उघडला. सरपंच अगदी लपत निघून गेला.
"आई , कोण आहे तो?? मला नेहमी रागवतोच बघ !!! " श्याम सूनंदाकडे पहात म्हणाला.
"कोणी नाही !! चल तू घरात !! तुला म्हटलं होत ना आजीकडे जा म्हणून!! सुनंदा श्यामचा हात हातात घेत म्हणाली.
"श्याम , अंग गरम लागतंय रे तुझ !! "
"नाही आई , बाहेर झोपलो होतो ना!! त्यामुळे वाटत असेन. " श्याम आईला समजावत बोलला.
  श्यामला ताप आला होता हे सुनंदा ने ओळखले होते. पण एवढ्या रात्री कोण वैद्य भेटेल म्हणुंती सकाळची वाट पाहू लागली. घरगुती काही उपायही केले तिने.
"आई , तू पण झोप ना!! " श्याम आईच्या चेहऱ्याकडे पहात म्हणाला.
"नको रे श्याम , मी बसते तुझ्या जवळ इथेच. तुला बरं वाटतं नाही ना!! झोप बर तू !! " सुनंदा डोळ्यातले पाणी अलगद पुसत म्हणाली.
"आई , तू एवढी छान आहेस !! मग या लोकांना तू वाईट का वाटतेस ??"  श्यामच्या या प्रश्नाने सुनंदा काहीवेळ निशब्द झाली.
"कदाचित त्यांना मी फक्त बाहेरूनच कळले!! मनात कोणी कधी डोकावलच नाही रे !! म्हणून असेन कदाचित!!"
"म्हणजे काय आई ??"
"काही नाही बाळा!! " झोप तू!!! अस म्हणताच श्याम अलगद डोळे मिटून झोपी गेला. पण सुनंदा कित्येक वेळ खोलीतल्या त्या जळत्या दिव्याकडे पहात राहिली. कदाचित तिला श्यामला सांगायचं होत की " भावनेच्या पलिकडे वासना राहते आणि तिला मन कधी कळलंच नाही. तुझ्या नशिबी ही नरकं यातना देणारी मी, मला वाईट म्हटलं तर काही चुकीचं नाही. माझ्यासारख्या वेश्येच्या उदरात तुझ्या सारखं गोड आणि हुशार पोर देऊन कदाचित त्या विधात्याने तुझ्यावर अन्यायच केला आहे. मी वाईट आहे पण तुझ काय रे !! तुलाही हा समाज रांडेच पोर म्हणूनच हिणावतच ना!! हा दोष फक्त माझा!! त्याचीच शिक्षा कदाचित मी भोगते आहे!! तुझ्या आयुष्याची राखरांगोळी होऊ न द्यायची म्हणूनच मला तुला शिकवुन मोठं करायचं आहे. या नरकातून बाहेर काढायचं आहे. असंख्य विचारांचा गोंधळ रात्रभर मनात करत सुनंदा झोपी गेली.
सकाळी तिला जाग आली ती शेजारच्या आजीने दरवाजा वाजवला तेव्हा.
"सुनंदा !! ये सुनंदा!! " आजी दरवाजा वाजवत बोलली.
"आले !! " दरवाजा उघडताच आजी आत आली.
"काय ग !! कधी गेला मग तो खवीस!! " आजी अगदी तिरस्काराने बोलत होती.
"रात्री उशिरा गेले सरपंच !! ते गेले आणि श्यामला पाहिलं. म्हटलं होत त्याला तुझ्याकडे झोपायला जा म्हणून पण नाही, झोपला बाहेरच!! ताप आलीय त्याला!!"
"काय म्हणायंच या पोराला!! मधे पण असाच रात्री आला होता हा तुझ्याकडं माझा डोळा चुकवून!! आई शिवाय क्षणभरपण राहत नाही पोर!! " आजी श्यामच्या जवळ जात म्हणाली. श्याम अजूनही झोपला होता. डोक्यावर हात ठेवत आजी म्हणाली.
"बाई !! ताप जास्तच वाटतोय ग आता !!! "
"रात्रीपासून आहे !!! " सुनंदा आजीकडे पहात म्हणाली.
"शेजारच्या वाडीतल्या वैद्याकडे घेऊन जा बरं पटकन त्याला!! " आजी काळजीच्या स्वरात म्हणाली.
"हो आता आवरून जाणारच आहे!!"
"तोपर्यंत त्याला गार पाण्याच्या पट्ट्या ठेवते मी!! "आजी एकदम पुढे सरकत म्हणाली.
सुनंदा सगळं आवरू लागली. आपलं पोर बर होत नाही तोपर्यंत तीच मन कुठेच लागतं नव्हतं.
"ये सुनंदा!!"
"कोण आहे !!"
"मी आहे सरपंच!! "
"सरपंच तुम्ही या वेळी ?? " माझ्या पोराला बर वाटत नाही सरपंच जाऊ द्या मला!!!" सुनंदा केविलवाणी विनवणी करत सरपंचाला बोलत होती.
"ये , असली नाटक माझ्या समोर नाही करायची !! रांड साली!! मला नाही म्हणती !! " सुनंदाला कानाखाली मारत सरपंच खोलीत घेऊन गेला. आजी कित्येक वेळ श्याम जवळ बसून त्याची काळजी घेत होती.
"सरपंच , पोराला खूप ताप आलंय मला लवकर जायचं आहे !"
"ये , मरू दे मेल तर ते!! मला उगाच त्रास देऊ नकोस !!! "
कित्येक वेळ गेला, सरपंच आला आणि वासनेच्या जगात बुडून गेला ही. सुनंदा पलंगावर पडून होती डोळ्यात पाणी होते आणि अंगावर कित्येक घाव, तिच्या डोळ्यातला प्रत्येक अश्रू एकच बोलत होता, " अरे हा बलात्कार नाही तर काय आहे? पण तुम्हाला, या समाजाला हा बलात्कार वाटणार नाही कारण वेश्येला कुठली आलीय इज्जत ना?? " तिच्या मनाला काहीच नसेन ना वाटत आता!! शेजारी फेकलेल्या पैश्याना हातही लावू वाटत नसेन या घुसमटलेल्या जीवना पुढे. अरे हो असे बलात्कार काय होतच असतील ना !! त्यात नवल काय ते!!! कारण इथे फक्त वासना नांदते!!
"सुनंदा !! ये पोरी !! चल लवकर!! श्यामकडे चल पटकन!! " आजी एकदम ओरडतच आली.
  आजीच्या बोललण्याने सुनंदा एकदम भानावर आली . अंगावरचे कपडे नीट करत ती श्यांमकडे गेली.
"श्याम !! काय झाल बाळ !! उठ ना!! उठ ना रे बाळा!!! "

क्रमशः....

✍योगेश खजानदार

सुनंदा ..!!( कथा भाग -२)

"पण आई त्या दुसऱ्या जगात आहे तरी काय अस?? " श्याम सूनंदाचा हात हातात घेत म्हणाला.
सुनंदा कित्येक वेळ फक्त श्यामकडे पहातच राहिली. तिला काय बोलावे तेच कळेना. काय आहे तिथे ?? खरंच मलाही कधी कधी हा प्रश्न पडतो,पण सुनंदा काहीच बोलली नाही, श्याम शाळेत जायला निघाला. सगळं आवरून तो चालत चालत शाळेच्या जवळही आला.
"काय श्याम रातीला कोण होत घरी ??" गावाची टवाळ पोर श्यामकडे बघून जोरात हसू लागली. पण श्याम सात वर्षाच पोर ते त्याला काहीच कळलं नाही. तो न बोलता पुढे निघून गेला. त्याच्या वर्गातली पोर मैदानावर खेळतं होती. ते पाहून श्यामही त्याच्या सोबत खेळायच म्हणून गेला.
"मी पण खेळू !!! " श्याम मित्राला विचारत म्हणाला.
"नको रे बाबा !! तुझ्या सोबत खेळताना बघितल तर बाप मारल मला !! " वर्गातला एक मुलगा श्यामला म्हणाला.
"का पण !!!"
"तू म्हण रांडेचा पोरगा आहेस म्हणून !!!"
"म्हणजे काय ???" श्यामला काहीच कळलं नाही.
"मला पण नाही माहिती!! पण बाप म्हणत होता मला!!"  जा बाबा इथून तू  आता!!" तो वर्गमित्र त्याला अगदी हाकलून दिल्या सारखं बोलला.
  श्याम कित्येक वेळ एकटाच बसून त्या मैदानावर त्याचाकडे पहात बसला. नक्की आपलं काहीतरी चुकतंय याच त्याला राहून राहून वाटत होत. पण काय ? रांडेचं पोर म्हणजे तरी नक्की काय. माझी आई माझ्यावर किती प्रेम करते. तिचा मी मुलगा आहे याच तर मला कौतुक वाटतं ना. खरंच ही दुसरी दुनिया वाईट आहे ना खूप!!! श्याम कित्येक विचाराणं मधे बुडाला. दिवसभर त्याच लक्ष शाळेत कुठे लागलच नाही. शाळेची वेळ बघता बघता निघूनही गेली. श्याम घरी जायल निघाला. घरी पोहचताच त्याने आईला विचारलं.
"आई , मला तुला काही विचारायचं आहे ??"
"काय रे श्याम , आताच तर शाळेतून आलास जा जरा हात पाय धुऊन ये!! " श्याम बाथरूम मधे जाऊन हात पाय धुऊन आला. पण त्याने पुन्हा विचारलं.
"आई , विचारू का ??"
"बरं , विचार श्याम !! "
"आई , रांडेच पोर म्हणजे काय ग ??"  श्याम ने अस विचारताच सुनंदला काय बोलावं तेच कळेना.
"श्याम , काय बोलतोय तू हे !! जा जाऊन अभ्यास कर."
"सांग ना आई , मला शाळेत सगळे रांडेचं पोर का म्हणत असतात?"
"श्याम, कोणी काहीही म्हटलं तरी आपण त्याकडे लक्ष नाही द्यायचं !! "अस म्हणून सुनंदा घरात निघून गेली.
  सुनंदा कित्येक वेळ डोळ्यातील टिपूस गाळत घरातच बसून होती. मनात असंख्य विचार करत होती " हा समाज मला नाव ठेवतो. पण याच समाजाने मला इथे आणून ठेवलं हे कोण का सांगत नाही. थोड्याशा पैशासाठी मला विकणारा माझा बाप पुन्हा गिऱ्हाईक म्हणून आला तर नवल काय वाटून घेऊ मी. आज माझा मुलगा शिकून मोठा व्हावा अस मला वाटत तर यात माझं काय चुकलं? का माझ्या मुलानेही इथेच चोऱ्या माऱ्या करून आयुष्य तुरुंगात घालायचं! मला वेश्या करणारा हा समाज पहिले स्वतःचा आंधळ्या वासना का पहात नाही. मला सुधारायचा म्हटलं तरी हा समाज मला जवळ करत नाही. प्रत्येक वेळी जिथे जावं तिथे वासनेने अंध झालेली कुत्री फिरत असतात. मग मी लाज का बाळगावी. दहावीत उत्तम गुण मिळाल्यावर मी नाचत घरी आले होते, तेव्हा माझ्या बापाने माझा हिशोब केला होता घरी. ओढत घेऊन जाताना कुठे गेला होता हा समाज. ?? "
"सुनंदे !!! " वस्तीतली आजी सुनंदाला हाक मारत घरात येत होती. सुनंदा डोळे पुसत स्वतःला सभाळून घेत होती.
"काय झाल ग !! रडतेस का ??" आजी सुनंदाची विचारपूस करू लागली.
"काही नाही!! नेहमीच दुसर काय !!! "
"कोण काय म्हणालं!!" आजी सुनंदाकडे पाहत म्हणाली.
"श्यामला आज कोणीतरी शाळेत रांडेचा म्हणाला !! तर श्याम अर्थ विचारत होता मला!! "
"बाई ग !! एवढं मनाला नाही लावून घ्यायचं!! हे का नवीन आहे आपल्याला!! तू बाकी मनानं खूप हळवी आहेस बघ !! सुनंदा या जगात आणि त्या जगात खूप अंतर आहे बघ !! एकदा का इकडे आल की सुटका नाही!! आणि ते जग काय म्हणत याचीही परवा करायची नाही!!" आजी अगदी मनातल बोलू लागली.
"मलाही खूप मोह होता ग !! या दुनियेतील आपला प्रवास संपवून त्या दुनियेत जाण्याचा!! पण सारी गिधाड टपून बसतात आपला फडशा पाडायला. "आजी सुनंदा कडे सगळं काही बोलू लागली.
"म्हणून , हे असलं जीवन जगायचं???" सुनंदा भरल्या आवाजाने म्हणाली.
"हे आपलं जीवन आहे पोरी!! आपलं काम फक्त वासना पूर्ण करण्यासाठी !! पण आपण माणुसही आहोत हे मान्य कोणी करणार नाही. आपाल्या मनात असंख्य भावना आहेत हे कोणी मान्य करणार नाही. आपण फक्त याच्या उपभोगाची वस्तू !! आजी पदराने डोळे पुसत म्हणाली.
"ये सुनंदा!!! दार उघडं !!! " बाहेरून कोणी इसम मोठ्याने ओरडून बोलू लागला.
"कोण आहे !!! " सुनंदा दरवाजा उघडत म्हणाली.
"सरपंच तुम्ही !!! आणि यावेळी ?? "
"आता काय तुला विचारून येत जाऊ का मी ??"  सरपंच दारूच्या नशेत सुनंदा वर खेकसला.
" नाही , तसं नाही !! पण लवकर आलात म्हणून विचारलं!!! "
"बरं चल!! बसं कर बोलणं !! ये म्हातारे निघ चल आता !!! मला निवांत पडायचं आहे इथे!! " सरपंचाच्या  या बोलण्याने आजी बाहेर निघून गेली.
"आई, दरवाजा का बंद केला ??" श्याम बाहेरून हाक मारत आईला बोलू लागला.

क्रमशः

✍ योगेश खजानदार

सुनंदा...!! (कथा भाग १)

    या दुनियेत मला खूप त्रास होतोय पण तरीही मला जगायचंय. माझ्या आयुष्याला सीमा आहेत पण तरीही बेबंद राहायचं आहे. इथे लज्जा माझ्यासाठी  फक्त शब्द आहे पण तरीही समाजानं सोडून दिलेली लाज हळूच लपवायची आहे. या शिकलेल्या आणि इज्जतदार लोकांना आपल्या वासना आणि इच्छा माझ्या इथे पूर्ण करायच्या आहेत. हो मी समाजानं बाजूला केलेली पण त्याच्या उपयोगाची वेश्या आहे! हो मी फक्त उपयोगाची . माझं नाव सुनंदा ! मला माझी कथा सांगायची आहे.पण सुरुवात कुठून करावी हाच मुळी प्रश्न आहे ,शेवट मात्र माझा वाईटच. मनाच्या कोपऱ्यात एक स्त्री आज बोलते आहे. माझी कथा ती सांगते आहे. मनात खूप काही राहील की ते आपोआप ओठांवर येतं तसच माझं झालेलं आहे.
  छोट्या खेड्यात राहणारी मी, गावाच्या वेशी बाहेर आमची वस्ती. रात्र झाली की आमच्या वस्तीकडे येणारे खूप लोक असतात. अगदी गावातील प्रतिष्ठित व्यक्ती ही येतात. पण तरीही आमच्याकडे अगदी तुच्छतेने पाहिलं जात. माझा मुलगा सात वर्षाचा. त्याला कधी या लोकांचं वागणं कळलच नाही. कारण त्याने जग अजुन जवळून पाहिलच नाही. तुम्ही म्हणाल वेश्येला मुलगा?? पण हे खरं आहे! मला मुलगा आहे. त्याची आई म्हणून मी सर्व कर्तव्य करते.पण कधी कधी मला त्याची आई असल्याची लाज वाटते.
"ये सूनंदे !! उठ पटकन!! तुझा नेहमीच माणूस आलाय बाहेर!! " सुनंदा वहीची पानं मिटत उठली आणि बाहेर गेली.
"शेठजी तुम्ही !! या ना !! " शेठजी डोक्यावरची टोपी सांभाळत अगदी चोर पावलाने आता गेला.
"सुनंदे , आज रात्र इथेच राहणार आहे मी. तुझ्या सोबत असल की मला बर वाटत बघ, बायको नुसती डोक्याला ताप करती!!"दारू पिऊन गावचा सरपंच सुनंदाकडे रात्री झोपायला आला होता.
"राहा ना सरपंच !! पण पोराला जरा बाहेर झोपवून येते!! "अस म्हणून सुनंदा आपल्या पोराला बाहेर झोपवण्यास आली. श्याम ,सूनंदाच पोर ते आई जवळ झोपायचा हट्ट करत होते. पण सुनंदा त्याला वस्तीतल्या मोठ्या आजीकडे झोपवून आली.
"सुनंदे !!"  सरपंच सूनंदला हाक मारत होते. हा सरपंच सूनंदकडे मनातल अगदी मनमोकळे पणाने सगळं सांगणार.
"सुनंदा !! तुझ्याकडे एक जादू आहे बघ !! मला तुझ्याकडे आल की बर वाटतं! ती माझी कजाग बायको माझा नुसतं छळ करते. पण आमच्या शेजारची ती चंदा , मस्तच आहे. वाटत कधी कधी की तीच माझी बायको असती तर किती बर झालं असतं!! " सरपंच सुनंदाकडे पाहत बोलत होता.
"पण सरपंच ती तुमची लग्नाची बायको !! तिच्या बद्दल अस बोलण चागलं नाही!!"  सुनंदा चां जीव आपल्या पोरासाठी तळमत होता.  पोर रात्रभर रडेन पण माझ्याशिवाय झोपणार नाही हे तिला माहीत होत.
"कसली लग्नाची बायको!! कधी प्रेम करायचं माहिती का तिला!! तिच्या असल्या वागण्यानं तर मी इथ आलोय!! " सरपंच अगदी जोरात बोलत होता.
  सरपंचाच्या या  बोलण्याने सुनंदाच्या मनात विचारांचा गोंधळ झाला." वासना माणसाला नात्यातील गोडवा ही विसरायला भाग पडते ना!! अस तिला वाटू लागलं. या नष्ट होणाऱ्या शरीराच्या तात्पुरत्या गरजा, तरीही सर्वांना या हव्याच ना. भावनेच्या पलिकडे जाऊन याचा प्रभाव जास्तच असतो मनातल्या विचारांना बंद पाडते आणि उरतो फक्त सुखासाठी केलेला तो प्रयत्न. कशासाठी हा हट्ट तर फक्त वासना पूर्ण करण्यासाठी."
"आई !!!" विचारांच्या तंद्रीत असलेली सुनंदा अचानक भानावर आली. दरवाजा उघडत बाहेर श्याम तिला मिठी मारू लागला. तो त्या आजीच्या घरातून निघून आला होता.
"आई !! मला तुझ्या जवळ झोपायच आहे." श्याम आत मधे पहात म्हणाला.
"ये सुनंदा !! कोण आहे बाहेर!! आजुन गिऱ्हाईक आल असल तर निघून जा म्हणाव!! " सरपंच पलंगावर पडून म्हणाला.
"नाही सरपंच !! मुलगा आहे माझा!! " सुनंदा आत बघत म्हणाली.
"पोरगा आन तुझा !!" सरपंच बाहेर बघत म्हणाला.
"होय , माझ्या जवळ झोपायच म्हणून हट्ट करतोय!!"
"ये भाडकाव !! जाऊन निज की गप्प!! जरा शांततेसाठी आलो तर याची कटकट !! " सरपंच पोराला धक्का मारत आत निघून गेला. सुनंदाच्या डोळ्यात राग होता पण तिला काहीच करता येत न्हवत. ती शांतपणे श्यामला समजावून सांगत होती. अखेर ते पोर तसच रडत तिथेच झोपी गेले
  श्याम तसच दरवाजा बाहेर झोपी गेला. पण नाईलाजाने सूनंदाला आता जावं लागलं, ती रात्र सुनंदाला कधीही विसरता येत नाही अशी होती. आपल्या पोटचा गोळा बाहेर तसाच झोपी गेला होता आणि आपण आत असूनही काही करू शकत न्हवते याच दुःख तिला होत.
  पहाट होताच सरपंच चोर पावलांनी बाहेर निघून गेला. अगदी सुनंदाला कधी भेटलोच नाही या आविर्भावात तो निघून गेला. रात्रभर श्याम बाहेरच झोपला होता. सुनंदा पटकन बाहेर गेली आणि आपल्या पोराचे कित्येक मुके घेत ती त्याची माफी मागू लागली. "बाळा माझं चुकल रे !!" मला माफ कर!!" श्याम आईला घट्ट मिठी मारत होता.
  सकाळ होताच सुनंदा श्यामला शाळेत जाण्यासाठी आवरू लागली. पण श्याम काही केल्या जायला तयारच न्हवता.
"पोरा शिकून मोठा झालास तर या नरकातून बाहेर पडशील तू!" सुनंदा श्यामकडे पाहत म्हणाली.

क्रमशः

✍योगेश खजानदार

Online प्रेम

सकाळी उठल्या बरोबर
पहिला message तुलाच करायचे
तुझीच पहिली आठवण यावी
हे शब्दात मांडायचे

Good morning ते Good night
खूप काही बोलायचे
या मधे कसे आणि कधी
सारे दिवस छान जायचे

काही घडलच नवीन तर
पहिलं तुला सांगायचे
Sad आणि happy मध्ये
किती भाव बदलायचे

नव्हतं रे करमत मला
तुला खूप बोलू वाटायचे
तुझ्या सवे सतत
गप्पा मारू वाटायचे

जमलच कधी तर
भेटायला ही यायचे
पण chat वर बोलते इतकं
बिंधास्त बोलण नाही व्हायचे

कधी वेळ गेली
मलाच न कळायचे
रात्रीचे 12 वाजले तरी
तुलाच बोलू वाटायचे

पण हे प्रेम होते की फक्त मैत्री
मलाच न कधी कळायचे
पण तुझ्या सवे सतत
खूप बोलू वाटायचे

आज पुन्हा मेसेजेस पाहताना
तुला खुप miss करायचे
तुटलेल्या नात्यात
तुला उगाच शोधत राहायचे

कधी कळलेच नाही
तुझ्यात हरवून जायचे
तुझ्या निघून जाण्याची भीती
मनात लपवून असायचे

हे नात होते की एक आभास
मनास मी पुसायचे
संपले आहे नाते तरी
मनास कसे सांगायचे

सांग आता तू मला
हे नाते मी कसे जपायचे
त्या ब्लॉक लिस्ट मधे आहे
पण मनातून कसे विसरायचे ??

तूच सांग ना ???

✍योगेश खजानदार

मन माझे ...!!

मन माझे आजही तुझेच गीत गाते
कधी त्या नजरेतून तुलाच पाहत राहाते
शोधते कधी मखमली स्पर्शात
तुझ्याचसाठी झुरते
मन वेडे आजही तुझीच वाट पाहते

कधी वाऱ्यास तुझाच मार्ग ते पुसते
कधी उगाच स्वतःस हरवून जाते
मनातल्या तुला आठवून
उगाच ते टिपूस गाळत राहते

भास तुझा आणि आभास कसा न कळते
तुझ्याच सोबत वेडे मन हे फिरते
जुन्या पानात, हरवलेल्या क्षणात
पुन्हा पुन्हा मन तुलाच पाहत राहते

ह्रुदयात फक्त नाव तुझेच असते
विसरावे म्हटले तरी पुन्हा पुन्हा ते आठवते
कधी पाहिले या हृदयात तरी
तुझ्याचसाठी ते जगते
हे प्रेम आजही तुझ्यावरच करते

सांग सखे तू अबोल आज का राहते
तुलाच बोलण्या हे वेडे मन सांगते
कधी त्या नजरेतून तुलाच पाहते
मन माझे आजही तुझेच गीत गाते..!!
-योगेश खजानदार

मनातल थोड

   डोळ्यात पाणी असते आणि मनात एक खंत. आपल्या अगदी जवळच्या व्यक्तीचे परक्याचे भाव मनात दुसरं काय आणु शकतात. रोज अगदी न चुकता आपली आठवण काढणारी व्यक्ती अगदीच परक्या सारखी वागू लागली तर काय करावे हेच कधी कळत नाही आणि सुरू होतो उनिवांचा खेळ. कमीपणाचे काही भाव आणि नात्यांची तुटलेली विण बाकी काय असू शकते. खरतर खूप सोपं असतं मनातल सांगणं , नात्यात असे दुरवे आले तर मनातल अगदी बोलून टाकावं त्या व्यक्तीला आणि सगळे कींतू काढून टाकावे अस खूप वेळा वाटत आणि उरतो काही गोष्टींचा विचार. पण का होतो हा दुरावा कधी शोधलय कोणी!!  नात्यातला अतिरेक याच उत्तर असू शकते का ?? की आपली आपले पणाची भावना सगळ्या काही बिघडून टाकते. खरतर तुम्ही म्हणाल नात्यातील अतिरेक  म्हणजे तरी काय नक्की !! की नात मर्यादेत राहून ठेवायचं. नाही ना !! मग का होतो हा दुरवा नात्यांत आणि ती तुटलेली विण उरते फक्त.
   शोधलं तर नक्की कारण सापडत. पण शोधायचं नाही म्हटल्यावर उरतेच काय!!  चूक कोणाची हा प्रश्न नात्यात होऊच शकत नाही. उरलेल्या गोड आठवणी आठवत बसायचं एवढंच राहत तेव्हा. आणि आपल्या नात्यांची झालेली ती अवस्था पहात रडायचं. अश्रूही कदाचित रागावतील कधी असच नात जीवनभर ठेवलं तर. नाही का ?? म्हणूनच वाटलं की सांगून मोकळं व्हायचं त्या व्यक्तीला की माझ इथे चुकलं आणि तुझ तिथे. नात्यात खरतर चुका विसरायचा असतात पण चुका फक्त आठवणाऱ्या व्यक्ती नात कधी जपू शकणार नाहीत हे तितकच खर आहे ना!!
   वाटलं तर केलं नात आणि गरज संपली की तोडून टाकलं याला नात म्हणावं तरी का?? तो सरळ सरळ एक हिशोब असतो. हिशोब असतो तुटलेल्या भावनेचा, हिशोब असतो गोड आठवणींचा. गरेज पुरत नातं संपुष्टात यायला असही वेळ लागत नाही. पण ज्याला हे कधी कळलं नाही त्याला मनावर आघात झाल्या शिवाय राहिला नाही. नात नात आणि फक्त नात.  विचाराचा कल्लोळ आणि ती व्यक्ती, पण मी म्हणेन एवढं विचार करूच नये ,तुम्ही आता हे  वाचताना ज्याचा विचार करत आहात त्याला पहील मनातल सांगून पाहा.
बघा कदाचित तुटलेल्या नात्याला पुन्हा पालवी फुटेल. हो कदाचित ती व्यक्ती तुम्हाला पहिल्या सारखी बोलणारी नाही पण मनातल सगळं सांगितलं ही भावना तुम्हाला स्वस्थ बसू देईन.

करून तरी पाहा ...😊😊😊😊
-योगेश