तिच्या मनातील

चांदनी ही हल्ली तिला
खुप काही बोलते
तिच्या मनातल ओळखुन
आपोआप तुटते
ते पाहुन ती ही
हळुच हसते
मनातल्या त्याला
चांदण्यात पाहते

ते हसणे बघुन
नभ ही लाजते
चंद्रा सवे मग तेही
ढगाआड लपते
तिच्या मनातील तो
कोण आहे विचारते
तिने नाही सांगताच
चांदणी मागे धावते

किती विचारले तिला
ती रात्र आता थकते
नभी एक गोंधळ
ही प्रेम कोणावर करते
सांग तरी आता
ति चांदणी का तुटते
प्रेम केले ज्याच्यावर
त्याची आठवण का सतावते
- योगेश खजानदार

क्षण

काही क्षण बोलतात
काही क्षण अबोल असतात
काही क्षण चांगले
तर काही क्षण वाईट असतात

आपले कोण असतात
परके कोण असतात
क्षण जसे बदलतात
नाते तसे बोलु लागतात

काही क्षण स्वार्थी
काही क्षण निस्वार्थी असतात
काही क्षण जिंकतात
तर काही क्षण हारुन जातात

वेळ ही बदलतात
काळ ही बदलतात
क्षण जसे राहतात
काही क्षण सोडून जातात

प्रेम ही करतात
तिरस्कार ही करतात
काही क्षण बोलतात
तर काही क्षण अबोल राहतात
- योगेश खजानदार

नजरेतूनी बोलताना

नजरेतूनी बोलताना
तु स्वतःस हरवली होती
ती वेळही अखेर
क्षणासाठी थांबली होती

ती वाट ती सोबत
ती झुळुक ही धुंद होती
तुझे शब्द ऐकण्यास
ती सांज आतुर होती

तु पाहिले मला
माझ्यात तु होती
प्रेम हे तुझे किती
मलाच विचारत होती

स्वतःस प्रश्न करताना
स्वतःच उत्तर शोधत होती
प्रेम माझ्यावर करताना
तु स्वतःस हरवली होतीस

अबोल प्रेम

न कळावे तुला कधी
शब्दांन मधील भाव सखे
मन ओतले त्यातुन तरी
अबोल तुझ न प्रेम दिसे

मी लिहावे किती सांग तरी
प्रेम हे का शुन्य असे
एक ओढ मझ भेटण्याची
मनी तुझ्या का आज दिसे

शब्द झाले अधीर हे
शोधते का तुला असे
सोड तो अबोला आता
अश्रुन मधुनी आज दिसे

पुन्हा परतावे क्षण
जगण्यास ते आज सखे
वाट पहाते मन तरी
अबोल तुझ न प्रेम दिसे
- योगेश खजानदार

तु हवी आहेस मला

तु हवी आहेस मला
अबोल राहुन बोलणारी
माझ्या मनात राहुन
मला एकांतात साथ देणारी
माझ्या शब्दांन मध्ये राहताना
कवितेत जगणारी
आणि डोळ्यातुन पाणी येताच
अलगद ते पुसणारी

तु हवी आहेस मला
माझ्यावर रुसणारी
मी जवळ येताच हळुच हसणारी
माझ्या ह्दयात पहाताच
स्वतःस शोधणारी
आणि माझ्या मिठीत येताच
स्वतः विसरणारी

तु हवी आहेस मला
माझी वाट पाहणारी
उशिरा येताच माझ्यावर चिडणारी
जन्मभराची साथ मागता
माझ्या हाती हात देणारी
क्षण न क्षण जगताना
माझ्यावर प्रेम करणारी
- योगेश खजानदार

पुन्हा जगावे क्षण

पुन्हा जगावे ते क्षण
तुझ्या सवे आज सखे
तु समोर असताना
व्यक्त व्हावे मन जसे

ती सांज तो वारा
पुन्हा ती वाट दिसे
ते नभ ही पाहता
चांदणी ती एकाकी असे

आठवणीत शोधताना
तु आसवात दिसे
चंद्र हा हरवला
मनी का सल असे

शब्दांत तुझ पहाताना
एक भास का दिसे
तु पुन्हा भेटावीस
मन हे अधीर दिसे

पुन्हा जगावे ते क्षण
तुझ्या सवे आज सखे!!
@योगेश खजानदार

शब्द की भावना

दादा !! रामा ने हाक मारली.
कोण आहे रे!!
दादा !! तुम्हाला भेटायला कोणी तरी आलय बाहेर?!!
बर थांब!! आलो मी !!बसा म्हणं !!
कोण आलं आहे. पहायला सुहास बाहेर गेला. समोर एक स्त्री बसली होती. सुहास तिच्याकडे पहाताच थोडा गोंधळुन गेला. ती शितल होती. कित्येक वर्षां पुर्वीच प्रेम पुन्हा त्याच्या समोर होतं.
शितल !! किती दिवसांनी भेटतेयस !
यावं लागलं रे मला!! तुझ्या शब्दांनी खेचुन आणलं मला आज! सुहास ने लिहिलेलं पुस्तक तिच्या हातात होतं.
तु वाचलंस पुस्तक! !
हो!! वाचलं मी!! तुझ माझ्यावर इतक प्रेम होतं हे मला कधी कळलंच नाही! !
सुहासला काय बोलावं तेच कळेना. शितल अशी आपल्याला भेटायला येईल याचा त्याने कधी विचारही केला नव्हता
' तु अशीच पुन्हा परतावी
मी किती तुझी वाट पाहावी
तुझं कळेल हे प्रेम किती
परतुन ती सांज यावी'
किती गोड लिहिलंयस हे तु!! शितलने सुहासच्या पुस्तकातील काही ओळी म्हणुन दाखवल्या.
' तु निघुन गेल्यावर मला काहीच कळेना! तुझ्यावर रागावु की स्वतःवर  तेच कळेना! शेवटी मनातल कुठेतरी मोकळं करायचं होतं!! या शब्दांनी आधार दिला!!' सुहास डोळ्यातील अश्रू पुसत म्हणाला.
' सगळं मनासारखं होतं अस नाही रे! ' शितलंही आता मनातील दुख डोळ्यातुन टिपत होती!!
' आपण का वेगळे झालो याच पुन्हा मला बोलायचं नाहीये! !' पण सुहास मी ही खुप वाट पाहिली रे तुझी!!'
शितल मी बंधनात अडकलो होतो!!  ज्या शब्दांनी आज माझ प्रेम पुन्हा मला भेटायला आणलं त्याच शब्दांनी त्यावेळी माझा घात केला!! सुहास शितलच्या हातातील पुस्तकाकडे बघत बोलत होता. ' बाकी, आज माझ्या प्रेमानेच माझ्या पुस्तकाची स्तुती केली !! छान वाटलं.!!
'पण असं समजु नकोस हं !! मी भेटायला आले म्हणुन माझा रुसवा जाईल! जवळं होतास त्यावेळी कधी ऐकवली नाहीस पण आता तुला माझ्यासाठी कविता ऐकुन दाखवावी लागेन बरं!!'
शितलं गोड हसतं म्हणाली.
'या पुस्तकातीलच एक ऐकवु??' सुहास तिच्याकडचे पुस्तक हातात घेत म्हणाला.
'हो ऐकवं ना!!'

पुन्हा जगावे ते क्षण
तुझ्या सवे आज सखे
तु समोर असताना
व्यक्त व्हावे मन जसे

ती सांज तो वारा
पुन्हा ती वाट दिसे
ते नभ ही पाहता
चांदणी ती एकाकी असे

आठवणीत शोधताना
तु आसवात दिसे
चंद्र हा हरवला
मनी का सल असे

शब्दांत तुझ पहाताना
एक भास का दिसे
तु पुन्हा भेटावीस
मन हे अधीर दिसे

पुन्हा जगावे ते क्षण
तुझ्या सवे आज सखे!!! .. सुहास शितलकडे बघुन कविता म्हणाला.
व्वा खुप छान! सुहास !! खरंच आज मला खुप बरं वाटलं तुला भेटुन!! मनातल सगळं बोलुन !!  शितलं डोळ्यातील अश्रू टीपत म्हणाली.
मला ही बरं वाटलं तु मला भेटायला आलीस.!! आपलं एकमेकांवर प्रेम होतं आणि ते तसंच राहिलं!!  क्षणांनी थोडी धुळ केली तर या पुस्तकाने साफ करायची!! आपलं प्रेम नेहमी चिरतरुण राहिलं!! सुहास शितल कडे पाहुन गालातल्या गालात हसला. शितलाही सुहासचं नवलं वाटलं. काळाने जरी वेगळं केल तरी सुहास शब्दांनी, मनाने तिच्यावर आजही तसाच प्रेम करत होता.
'पुस्तकाच नावं बाकी मस्त आहे!!' .."शब्द की भावना!" शितल पुस्तकाकडे बघत होती.
खुप वेळ झालाय हे शितलंला लक्षातच आलं नाही. घड्याळात पहात ती म्हणाली..  बर...  येते मी ! पुन्हा भेटायला येईल नक्की !! काळजी घे!  एवढं बोलुन शितल निघुन गेली. सुहास तिला जाताना नुसता पाहत होता. ओठांवर एक गोठ हसु होतं पुस्तकात शब्द होते आणि मनात भावना ..

शोधीसी रे तुला

आस लागे जीवा
साथ दे तु मला
वाट ती हरवली
शोधीसी रे तुला

राख झाली मना
जाळते जाणीवा
मन हे तरीही
शोधीसी रे तुला

एक भास आभास
डोळ्यात एक आस
तुज पाहण्या कडा
शोधीसी रे तुला

मी शोधाता चौफेर
सापडावी तु समोर
वाट ती भेटण्या
शोधीसी रे तुला

जगुन घे थोडेसे

काही क्षण माझे
काही क्षण तुझे
हरवले ते पाहे
मिळवले ते माझे

मी एक शुन्य
तु एक शुन्य
तरी का हिशेबी
मिळे एक शुन्य

करता आठवण
उरी एक सल
मिळे मझ अखेर
पुन्हा एक क्षण

असे ही उरले
तसेही का उरले
जगायचे ते मिळवुन
क्षण ते उरले

अश्रु ते सोबती
मित्र हे सोबती
सल विसरुन जाते
आपले ही सोबती

मग का राहिले
जगायचे  जे राहिले
हसुन घे थोडेसे
हसायचे जे राहिले
- yogiii